مردي كه همسرش را كشته بود چون فكر كرده بود به او خيانت مي كند درست کنار پدر و مادر زنش ایستاده بود. مرد می گفت دلایلی دارد که برای قاضی رو می کند. با هر جمله ای که می گفت دستانش را تکان می داد تا صدای سربازی که دستش به او دستبند زده شده بود در آمد. پدر زن کمرش شکسته بود. آشکارا گریه می کرد. مادر زن اما خشمگین بود و می گفت با تهمت دامن دخترم لکه دار شده است.
نوجوانانی که دستانشان به دست هم دستبند زده شده بود. در یک نزاع خیابانی چاقو کشیده بودند و یکی شبیه خودشان را کشته بودند. یکی هم سن و سال خودشان. حالا دیگر نیمکت هایشان در مدرسه خالی است. ۴ نفر در زندان و یکی هم در گورستان شهر زیر خروارها خاک خوابیده است. مادری که سیاه پوشیده بود همراه با پسرش که حالا دیگر تنها فرزندش محسوب می شد نفرینشان می کرد. پدر یکی از متهم ها به پسرش کیک و آبمیوه می داد تا بخورد.
راهروهای دادگاه سیاه نبود. خاکستری بود. هیچ کدام از آدم هایی که دستبند به دست داشتند سیاه نبودند هیچ کدام از آن هایی که آمده بودند برای احقاق حقشان هم سفید نبودند. همه خاکستری بودند. حالا يکی خاکستری تیره و یکی خاکستری روشن. فرق کسی که پشت صندلی می نشیند تا قضاوت کند، يا كسي كه در جايگاه شاكي ايستاده با متهم ها يك لحظه است. يك ساعت است. اگر آن لحظه را از زندگي متهم ها حذف كنيم همه آدم ها شبيه به هم هستند.
مریم نظری
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر