.......۲۱ ابان زادروز یکصد و شانزده سالگی بزرگمرد شعر نو نمیا یوشیج است . مردی که خانه اش انتهای زمین است و برگشایش چشم های علیل کوشید و براه خود رفت . نیما توانست قیدوبند ها را از شعر کلاسیک بردارد و در قالبی منظم به بی نظمی ها مفاهیمی تازه دهد . اشعار نیما طغیان یک ذهن قالب شکن بود ، درد و فریادی نهفته در خویش دارد که از لابلای ابیات و کلمات به بیرون سرریز میکند . نیما و اشعارش متاسفانه هنوز در ایران گمنام است و انچه شایسته بوده قدر ندیده . نیما در جایی میگوید ، ما در عهد توسعه و تکامل هستیم نه تکه پران و خوش گذران مثل خیام ، نه مداح بودن مثل عنصری و نه مبلغ اخلاققی مثل سعدی و نه مثل دیگران ،صوفی بودن را باید درخواست کرد ، کار من نمودی نخواهد داشت و تا مرگ من هم نمودی نخواهد داشت و چنان شد که پیش بینی کرده بود ، میگفت این کاری است که برایش همه عمرم را صرف کرده ام و فقط امیدواری من به شما جوان هاست .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر